ગઝલ

प्रेमना अवशेष पण पाछा मळे.
आ युगे जो कृष्ण ने राधा मळे.

कोइ शायर ना जनम लै अहि पछी,
जिंदगीना दर्द जो आछां मळे.

लागणीओ अंकुरित पण थइ उठे,
झांझवे जो प्रेमना छांटा मळे.

मौजथी शायद रही हूँ पण शकुं,
लागणीओने जो ना वांचा मळे.

लालसा तुं छोड  फोरमनी हवे,
फूल साथे नै पछी कांटा मळे.

कोण करशे रोगनो उपचार आ
वैध पण ज्यारे बधा मांदा मळे

लक्ष्यथी भटकें नहीं सर्जक हवे
मंजिले रस्ता भले वांका मळे

-गौतम परमार "सर्जक",