ત્યજી શકતો નથી દરિયો કદી દરિયાપણું,
પછી શાને ત્યજે છે તારું તું સારાપણું.
ધખાવીને ધૂણી હું એટલે બેઠો છું અહીં,
મને મળવા નથી આવ્યું હજી મારાપણું.
કમાડે લાભ ને શુભ એ લખી ચાલ્યું જશે,
વિચારો શ્રી સવા જેવું દરદ છે આપણું.
વળોટી ઉંબરો જ્યાં આયનો ઘરમાં ગયો,
અને ચોટી ગયું છે આયખે તારાપણું
બની અજવાસ એ રોશન કરે છે ઝૂંપડી,
દીવાને તો કશું હોતું નથી ખોવાપણું
હજી હું શૂન્યતા વચ્ચે જ જીવું છું છતાં,
નહીં રાખું તને ઈશ્વર કશું કહેવાપણું.
રથીને આટલું સમજાય છે ઓ સારથી,
સળગતી આગ જેવું છે ભીતર પણ તાપણું.
ચમકતી ભવ્યતાને પાંદડે જોયા પછી,
કશું બાકી નથી આ ઝાડને જોવાપણું.
પ્રકાશી દિવ્યતા ઘેરી વળી છે જાતને
'અદિશ' સાર્થક કરે છે શ્વાસ પણ હોવાપણું.
*અદિશ*
