ગઝલ

ઊઠતી બજારે હાટ હવે કેટલો વખત
આ ત્રાજવું ને બાટ હવે કેટલો વખત.

પગની અધૂરી ઠેસ મૂકી ઠેઠ જઈ ચડ્યા,
અમથી કિચૂડશે ખાટ હવે કેટલો વખત.

ઊડતા દૂલીચા જેવી મિજાજી મઝર હો
જીવતરનો રઝળપાટ હવે કેટલો વખત.

રણ છે તો ક્યાંક નિશ્ચે હશે ગુપ્ત સરસતી,
મૃગજળનો ઘૂઘવાટ હવે કેટલો વખત

છે ખિન્ન સૂત્રધાર અને આંગળીયો છિન્ન છે
પૂતળીનો થનગનાટ હવે કેટલો વખત

પંખી શીખી ગયું છે હવે ઇંડામાં ઉડ્ડયન,
આકાશ પણ અફાટ હવે કેટલો વખત

અંદરથી કોક બોલે સતત : ચેત મછંદર
રહેવાનાં રાજપાટ હવે કેટલો વખત.

પિંજર, ખૂલી જા : ભાષા તું મ્હાલ મોકળે
શૂકપાઠ કડકડાટ હવે કેટલો વખત

         – મકરન્દ દવે

અછાંદસ

સૌપ્રથમ તો..
"જીવવું" ચાલ્યુ'તુ
આપણી વચ્ચે
ત્યાર પછી
"હોવું" આવ્યું...
હોવું
તને ને મને
આપણેમાંથી
ક્યારે
હું અને તું
બનાવી ગયું
જેની આપણને
ખબર પણ ના રહી
       --- જનાર્દન દવે

અંધારું... વધુ પડતું અંધારું
મારી તરફ ચાલતું આવે છે
અને એમાં
તારી તસવીર છે કે તું ખબર નથી
પણ એને જોતો જાગ્યા કરું છું હું
રાતભર
મને લાગે છે હું સંઘરી રાખીશ
તારી તસવીરને...આ અંધારાને ..
પણ સવાર આ બધું પોતાની સાથે
લઈ જાય છે..
હું જોઉં છું...ઉભો થઉં છું..
બેસી જાઉં છું... અને વિચાર આવી ને
જબકે છે આંખ મા..
"ઘણીવાર વધું પડતો પ્રકાશ
આપણને અંધ બનાવી દે છે."
    
                  ----- જનાર્દન દવે

ગઝલ

ગલતફહેમી ન કરજે, ઐશ માટે મયકશી નહોતી;
મને પણ શેખ ! તારી જેમ આ દુનિયા ગમી નહોતી.

ખબર શું કે ખુદા પણ જન્મ આપી છેતરી લેશે ?
જીવ્યો ત્યારે જ જાણ્યું કે એ સાચી જિંદગી નહોતી.

નથી એ દોષ તારો કે મળ્યાં છે, ઝાંઝવા, સાકી !
પીવા હું ત્યાં ગયો કે જ્યાં ઘટા કોઈ ચડી નહોતી.

બહુ કપરા દિવસ વીત્યા હતા તારી જુદાઈ કે;
નહોતી રાત જુલ્ફોની વદનની ચાંદની મિલનની ઝંખના તો જો !

કે તારી શોધ કરવામાં ;લીધી છે રાહ એવી પણ કે જે તારી ગલી નહોતી !
વિતાવી મેં વિરહની રાત એનાં સ્વપ્ન જોઈને;
કરું શું ? મારી પાસે એક પણ એની છબી નહોતી.

મહોબ્બતમાં કશું ફળ ના મળ્યું;
નિર્દોષતા તો જો! રહી એ એવી જન્નત જ્યાં દખલ શયતાનની નહોતી.

હતી એક મુફલિસી પણ દોસ્ત,
પડદામાં મહોબ્બતનાં, હતાં ફાટેલ વસ્ત્રો, એ ફક્ત દીવાનગી નહોતી.

જે મારા પર દયા કરતા હતા,
નહોતી ખબર એને, કે એક અલ્લાહ વિના મારે
જગતમાં કંઈ કમી નહોતી.

ન દો ઉપચારકોને દોષ મારા મોતને માટે,
એ કુરબાની હતી મારી, એ મારી માંદગી નહોતી.

રડ્યા ‘બેફામ’ સૌ મારા મરણ પર એ જ કારણથી,
હતો મારો જ એ અવસર ને મારી હાજરી નહોતી.
–    ‘બેફામ’ બરકત વિરાણી

૩ કટાક્ષિકા

== ત્રણ લઘુ કટાક્ષિકાઓ ==
(૧)
વિચારોનું પડિકું
ઓશિકા નીચે દબાવી
નિરાંતે સુઈ જવું
કોઈ છોકરીની કેદનો કંદોરો
ઝણઝણે ને વરસાદ વરસે
ત્યારે
ન ન્હાવાની નેમ લેવી
કોઈ અર્થ ખરો?
========
(૨)
સંભારણાં રમતાં હોય
માથાનાં મેદાનમાં
જગ્યા થઇ હોય બે ઇંચ
જડબા વચ્ચે
અમે તો ગાવાના પ્રેમગીત !
ઘરડો થાય વાંદરો પણ
ગુલાંટ મારવાનું ન ભૂલે
કોઈ અર્થ ખરો?
========
(૩)
વસ્તી વધારી
બેરોજ્ગારી
પ્રદૂષણ છે જારી
કોણે કર્યું આ બધું ?
છે ઠોઠ સુધારી
વળી કહે છે
વાંકી છે કરવત ને આરી
કોઈ અર્થ ખરો?
==મંથન ડીસાકર (સુરત)

ગઝલ

કેટલીય વાર તને પામતા પામતા મે ખુદને ખોઇ છે,
દર્દ મા જજૂમતી આંખો મારી પારાવાર રોઇ છે.

શું મળી ગયું હશે એને પણ આજમાઇશોથી???
સ્મિત રેલાવી ખાસી વાર આંખો એણે ધોઇ છે.

ચાહત તો ત્યાં ને અહીંયા, બધે સરખી જ હતી,
બસ એક ગલતફેહમીએ મે એને, અેણે મને ખોઇ છે.

નિંદર તો ચોરાઇ જ જાય છે, આ પ્રેમ ની વાતો માં,
રાતભર ભલે ને જાગે એ, મારા સ્વપ્નોમાં સોઇ છે.

હૌંસલો તો બુલંદ છે મારો ને ઉમ્મીદ કદીય છોડી નહીં,
મનાવતાં મનાવતાં ખુદને જ મે તારા માં મોઇ છે.

-તેજલ પ્રજાપતિ

गीत

સાંજ પડી આંગણમાં રે આ ...
અનરાધારે જેમ ધધખતો તાપ પડે છે રણમાં...

ગોખ દિવાના અજવાળાને પાંખ નથી કે ઉડે,
જરાતરા લંબાવું એનું એકલતામાં બૂડે,
કોઈ આવતું એમ આવતા આંસુઓ પાપણમાં,

અજવાળાનાં સાત પગથિયાં રોજ ચડી શમણાંમાં,
લપસેલી બે આંખોનો ઉઘાડ થતો હમણાંમાં,
કોણ હંસને કહે ફટકિયા આ મોતીને ચણમાં....         

રમેશ પારેખ

गीत

ગઝલ
હાંફી ગયા નો થાક માથે ગિરનારી
ચોફેર લીલું ઘાસ માથે ગિરનારી
ફુકો ચલમ ખોલો ભરમ બમબોલે બમ
ચાલે નિરંતર નાદ માથે ગિરનારી
સાધો પરમ કાપો કરમ ૐ નમો  ૐ
નરસિંહની કરતાલ માથે ગિરનારી
આઠે પ્રહર લોબાન ગોરખનાથ જગે 
આબોહવા છે શ્વાસ માથે ગિરનારી
યુગો વિત્યા પણ છે સતત એજ નિરંતર
ચાલ્યા કરે પદચાપ માથે ગિરનારી
દરકાર મારી એ કરે પગલે પગલે
પર્વત સરીખો બાપ માથે ગિરનારી
પાઠક બ્રિજ

गझल

સાંજ ઢળે ને આવે તારાં સ્મરણોનું અજવાળું .
સાજણ, કેમ કરી સંભાળું !

એક અમસ્થી અટકળ લઇને કેમ બધું શણગારું ?
ભીંત,ટોડલો,આંગણ,ઉંબર ને હોવું આ મારું..
ઉજાગરાને આંખે આંજી શમણાં પાછાં વાળું.
સાજણ,કેમ કરી સંભાળું !

ઉભડક જીવે બારસાખ પર સૂક્કાં તોરણ ઝૂલે;
સૂરજનું છેલ્લું કિરણ લઇ ઇચ્છા અઢળક ખૂલે;
પાંગત પર બેસીને ઠાલાં પડછાયાં પંપાળું.
સાજણ,કેમ કરી સંભાળું !

--વિમલ અગ્રાવત

गझल

આપનું મુખ જોઇ મનમાં થાય છે,
ચાંદ પર લોકો અમસ્તા જાય છે.

જાગવાનું મન ઘણુંયે થાય છે.
આંખ ખોલું છું તો સપનાં જાય છે.

આંસુઓમાં થઇ ગયો તરબોળ હું,
આપનું દિલ તોય ક્યાં ભીંજાય છે?

આપ શું સમજો હૃદયની વાતમાં,
આપને ક્યાં દર્દ જેવું થાય છે?

લાખ કાંટાઓ મથે સંતાડવા
તે છતાંયે ફૂલ ક્યાં સંતાય છે?

દુઃખ પડે છે તેનો ‘આદિલ’ ગમ ન કર,
ભાગ્યમાં જે હોય છે તે થાય છે.

– આદિલ

ગઝલ

तेरी प्यारी सुरतके पास सूरज,चाँद श्याम लगता है,
तुहि है श्वेत सुंदरी त्रिलोक में मुखड़ा कहता है,

दिल चाहता है तुजसे महोब्बत करलु,
जरा अहेशान करदो तो सफर सुहाना लगता है,

बहारो में फूल बरसावू मेरा महेबुबके लिए,
अतर का चमन बनाऊ तो हवामे खुशबु लगती है,

साथी बनके आजाओ तो हमसफ़र बन जाये,
अखियोंके आँगनमे कोयलका टहुका लगता है,

कोरा कागज जैसा मेरा दिलमे हस्ताक्षर करदो,
"अज़ीज़" डाफलीवाले के दिलमे घुंघरू बजती है,

भाटी एन "अज़ीज़"

અછાંદસ

મા
હું છુ નાનો બાળ
મને તેડી લે,
તારા પાલવનો પમરાટ
મને મૂંઝવે નહિ વાટ
રમતો જગત ચોપાટ
તારી આંગળીએ
ટેવાવું છે મારે
મને ખબર છે,
તરતા તરતા
હાંફી જવાશે
મોજાંની થપાટ
તૂટી જવાશે
ચૂકી જવાશે
છૂટી જવાશે
હું તરણાં સમ
વધતો રહેશે ભાર
આ નાવ ડૂબે
મને વળગી રે
હું છું નાનો બાળ. ....
                      બીના શાહ.
                                      

ગઝલ

जीतवानी  बाजीने  हारी  लीधी
में जरा समजणने विस्तारी लीधी

शून्यथी ते पूर्ण लग कल्पी तने
ऐ  बधा  संदर्भे  विचारी  लीधी

ऐ तरफ तें आग धगधगती करी
आ तरफ धूणीने में ठारी लीधी

आव,तुं पण आव उत्सवमां हवे
में बधी  पीडाने शणगारी लीधी

अंधकारे  पण  उजासे  तुं   हती
क्षणने सांगोपांग सत्कारी लीधी

            भरत भट्ट

गझल

છોડીને દોડધામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા,
શોધીને એક મુકામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.
કવિ શ્રી અદમ ટંકારી.
-------------------------------------------------

સોપી તમામ શામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા,
લઇ ને તમારુ નામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

તલવારની જરૂર કદાચિત હતી જ નૈ,
નજરું કરે સલામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

એ ઝુલ્ફથી થયો હુ દિવાનો જરાજરા,
આંખો થઈ ગુલામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

માંગ્યો હતો રુમાલ,ભરમ થયો મને,
વાંચી અમારુ નામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

આપ્યા સનમ તમે અમને વાયદા ઘણાં,
લૂંટી જ ગઇ તમામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

ભગવાનની  અપાર મને તો દયા મળી,
શરણું તમારુ ધામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

કર્યું ભલું બધું જ અહિંયા નકામુ ગ્યું,
છોડી તમામ કામ અમે ન્યાલ થઈ ગયા.

કાજલ કાંજિયા 'ફિઝા'

गझल

.
થોડું મને રમવાં મળે,
થોડું મને જમવાં મળે઼

કરવી નથી ચિંતા પછી,
કારણ વગર ભમવાં મળે.

જો સ્વાદ ચાખો હારનો,
તો સફળતા ચુમવાં મળે.

નફરત ભરી જેનાં દિલે,
એવાં દિલે ગમવાં મળે.

એથી બનું હું ચાકડો,
જો સ્પર્શથી ઘુમવાં મળે.

મસ્તક નહીં બીજે જુકે,
માઁ ના ચરણ નમવાં મળે.

હું ઝામ ગમનો પી ગયો,
જીવન હવે ઝૂમવાં મળે.

       અલગોતર રતન ' નિરાશ'

गझल

ગઝલ :- અમે ન્યાલ થઇ ગયા.
-------------------------------------------
એણે કર્યા બદનામ,અમે ન્યાલ થઇ ગયા.
એ લોક ને પ્રણામ ,અમે ન્યાલ થઇ ગયા.

કાલ તો ઘણી જ નિરાશા હતી ભલા,
છોડી એ તમામ અમે ન્યાલ થઇ ગયા.

સારું થયું કે જીવ પણ માંગી લીધો તમે,
ચુકવી તમારું દામ અમે ન્યાલ થઇ ગયા.

છેલ્લે ભલાં નજર જરા, નાંખી જતાં જતાં,
આપી ને રામ રામ અમે ન્યાલ થઇ ગયા.

કૈં કેટલા જવાબ અહીં આપવા તને,
બસ બોલવું હરામ, અમે ન્યાલ થઇ ગયાં.

આ પ્રેમની અસર છે કે જોઇ તને બધે,
ચર્ચાય મારું નામ, અમે ન્યાલ થઇ ગયા
              -- દેવેન્દ્ર ધમલ

गझल

વેંત જેવી વાતમાં પર્વત થવાનું
પાલવે નહિ આમ આ બળકટ થવાનું

હસ્તરેખાનું વધીને બહાર જાવું
મારા નામે કૈંક તો તરકટ થવાનું

તારા ભાલે ચાંદલાનો યોગ છે ને?
મારી તો તકદીર છે અક્ષત થવાનું

ટેકરી પર ડર રહે ગબડી જવાનો
સાવ સહેલું તો નથી ઇશ્વર થવાનું

ભીતરે પીંછા સમું લિસ્સું શિવમ,ને-
પાંગરે છે ગાલ પર બરછટ થવાનું
-શિવમ રાજપુત

अछांदस

તારા ગયા પછી
તારી સાથે કરેલી વાતો
મેં કદી સમયને સોપી નથી
એટલે જ તો
મને મળી આવે છે
ઠેકઠેકાણે
પુરાણા વારસા સાથે
નવી ઈમારતોથી
ભરાતા રહેલા આ શહેરમાં
મન ટેકવવાની જગ્યાઓ
સમુદ્ધ ઊઠળી ઊછળીને
સાક્ષી પુરાવે છે
અને જ્યાં આપણે બેસતા
એ કાળમીંઢ પથ્થર પર
સમયનું કશું ચાલતુ નથી.
તારી સાથે વીતેલી સાંજ
મેં કદી ઢળતા સૂરજને આપી નથી
એટલે જ તો
મને મળી આવે છે
ઠંડી હવા વચ્ચેથી
તારા ઉષ્ણ ઉચ્છવાસ
તારી સાથે ચાલતી
એ રસ્તાને મેં કદી
મુકામને હવાલે કર્યો નથી
એટલે જ તો…

~અશ્વિની બાપટ

અછાંદસ

ખરી પડેલી લાગણી...! – મીરા જોશી

એક લાગણી નામે પ્રેમ..
હૃદયમાંથી ખરી પડી..!
હૃદયે બહુ ધમપછાડા કર્યા..
આખા શરીરની ક્રિયાઓ રોકી નાખી..!
શરીર પરેશાન.. મન દુઃખી..!
અંતે મન અને શરીર વચ્ચે ઘર્ષણ થયું.
પ્રેમને હૃદયમાં ફરી સ્થાપિત કરવા..
પણ..
આ તો પ્રેમ!
ઈશ્વર વસી જાય હૃદયમાં જરૂરત પડતા..
પણ પ્રેમ..?
પ્રેમને પ્રેમ સિવાય કોઈ હૃદયમાં લાવી શકે..!?
અને હ્રદયને એક બીજો મહેમાન મળ્યો,
ખાલીપણું,
હ્રદયનાં ઊંડાણમાં ધરબાઈ ગયું..
શરીર એ ખાલીપણા સાથે જ જીવી ગયું..
ને આ ધબકતી દુનિયાએ
એની નોંધ સુદ્ધાં ના લીધી..!!!
-મીરા જોશી   

ગઝલ

छुं हवे खंडेर कोई  घर करी शकतुं  नथी
मारा मनमां छोड जेवुं पांगरी शकतुं नथी

आपणी वच्चे विकसती जाय छे संवेदना
तुं कहे छे के हवे रण विस्तरी शकतुं नथी

आंख केवल आंख,दृश्योने प्रतिबिंबित करे
आंखनुं ऊंडाण  कोई  चितरी  शकतुं  नथी

शब्दरुपे कोई नाजुक क्षणमां विस्तारे मने
ते छतां अवकाशमां अर्थो भरी शकतुं नथी

सढ बधां साबूत अने दरियो य तोफानी नथी
हुं अटूलुं  व्हाण जे  जलमां तरी शकतुं नथी
           भरत भट्ट

અછાંદસ

ખરી પડેલી લાગણી...! – મીરા જોશી

એક લાગણી નામે પ્રેમ..
હૃદયમાંથી ખરી પડી..!
હૃદયે બહુ ધમપછાડા કર્યા..
આખા શરીરની ક્રિયાઓ રોકી નાખી..!
શરીર પરેશાન.. મન દુઃખી..!
અંતે મન અને શરીર વચ્ચે ઘર્ષણ થયું.
પ્રેમને હૃદયમાં ફરી સ્થાપિત કરવા..
પણ..
આ તો પ્રેમ!
ઈશ્વર વસી જાય હૃદયમાં જરૂરત પડતા..
પણ પ્રેમ..?
પ્રેમને પ્રેમ સિવાય કોઈ હૃદયમાં લાવી શકે..!?
અને હ્રદયને એક બીજો મહેમાન મળ્યો,
ખાલીપણું,
હ્રદયનાં ઊંડાણમાં ધરબાઈ ગયું..
શરીર એ ખાલીપણા સાથે જ જીવી ગયું..
ને આ ધબકતી દુનિયાએ
એની નોંધ સુદ્ધાં ના લીધી..!!!
-મીરા જોશી   

ગઝલ

ઘૂંટી લે શ્વાસ જ્યાં લગી ઘૂંટી શકાય છે
ઊંડે ગયા વિના કદી મોતી પમાય છે ?

અંધારા જેની જિંદગીને વીંટળાય છે
વેધે છે લક્ષ્ય એ જ સફળ એ જ થાય છે

હદથી વધારે શોચતાં થાકી જવાય છે
સમજ્યો છું તુજને જેટલો સમજી શકાય છે

ઝુલ્ફો છે અસ્તવ્યસ્ત, ન મુખ ઓળખાય છે
એવું તે કોણ ઓ ખુદા સાગરમાં ન્હાય છે ?

અજ્ઞાનતાને કારણે અશ્રુ ન સાચવ્યાં,
સુણ્યું છે ટીપે ટીપે સરોવર ભરાય છે

ભોળા હ્દયનો માનવી માને છે એને સુખ
દુ:ખ દર્દ થોડા દિવસ જો થાક ખાય છે

એના જ કારણે એ નિરાકાર રહી ગયો
પીંછી ફર્યા વિના કહીં આકાર થાય છે ?

માણી લે ચાંદનીની મજા હમણા ઓ ગરીબ
કારણ શશી મનુજના કબ્જામાં જાય છે

લાચાર થઇને દ્રશ્ય આ જોઉં છું હું ‘જલન’
કંચન સરીખા તારલા માટીમાં જાય છે

જલન માતરી

ગઝલ

वफा  कर उसकी जफा भुलकर,
खता बख्श दो तुम खता भुलकर

आया हे तो दिल से मिल तु गले,
सब  नाज  नखरे  अदा  भुलकर

कली मुस्कुराइ हे गुल्शन मेआज
कैदे  खीजां  की  सजा  भुलकर

शायद उनसेमिलनेका होइत्तफाक
चले आये हम सब खता भुलकर

हमें  आज  फीर  मुस्कुराना पडा
तेरी  बे  रुखी  बे  वफा  भुलकर

शक उनको  हमपे गले तक रहा
मेरी मुखलीसाना वफा भुलकर

सितमबेसबब उनके हम सेह गये
अहेसां का मासूम सीला भुलकर ।

                मासूम मोडासवी

ગઝલ

धूलनी वच्चे  धकेले छे मने
तुं लखोटी जेम खेले छे मने

आपणे बे ऐकबीजानी भीतर
हुं तने ट्हेलुं तुं ट्हेले  छे मन

मारी नसनसमां वहेती हे,नदी
तुं क्षणेक्षण रसथी रेले छे मने

पंडितो पेली तरफ वांचे  तने
आ तरफ तुं के उकेले छे मने
    
हुं तने भणवानुं भूली जाउं तो
ठोठ समजी केम ठेले छे मने ?

             भरत भट्ट

गझल

રૂપ કૈફી હતું, આંખો ઘેલી હતી, ને હથેળીમાં એની હથેળી હતી
મન મહેકતું હતું, ભીના કંપન હતા, એની સાથે મુલાકાત પહેલી હતી

આંખમાં એક દરિયો છુપાયો હતો, પણ શિશુ જેવો નિર્દોષ ચહેરો હતો
છોકરી મારી સામે જે બેઠી હતી, ખૂબ અઘરી હતી, સાવ સહેલી હતી

મીઠી મુંઝવણ હતી, હોઠ તો ચૂપ હતા, જો હતો, તો હતો મૌનનો આશરો
એણે જ્યારે કહ્યું, હું તને ચાહું છું, જિંદગી એક પળમાં ઉકેલી હતી

જોતજોતામાં બસ એ રિસાઇ ગઇ, પણ દૂરના જઇ શકી મારાથી એ
ફેરવી તો લીધું મોઢુ છણકો કરી, પીઠથી પીઠ તો પણ અઢેલી હતી...

 - શોભિત દેસાઇ

2 गझल

आपणी वच्चे विकसती जाय छे संवेदना
तुं कहे छे के हवे रण विस्तरी शकतुं नथी

आंख केवल आंख,दृश्योने प्रतिबिंबित करे।
आंखनुं ऊंडाण  कोई  चितरी  शकतुं  नथी

शब्दरुपे कोई नाजुक क्षणमां विस्तारे मने
ते छतां अवकाशमां अर्थो भरी शकतुं नथी

सढ बधां साबूत अने दरियो य तोफानी नथी
हुं अटूलुं  व्हाण जे  जलमां तरी शकतुं नथी
           भरत भट्ट

छुं हवे खंडेर कोई  घर करी शकतुं  नथी
मारा मनमां छोड जेवुं पांगरी शकतुं नथी

आपणी वच्चे विकसती जाय छे संवेदना
तुं कहे छे के हवे रण विस्तरी शकतुं नथी

आंख केवल आंख,दृश्योने प्रतिबिंबित करे
आंखनुं ऊंडाण  कोई  चितरी  शकतुं  नथी

शब्दरुपे कोई नाजुक क्षणमां विस्तारे मने
ते छतां अवकाशमां अर्थो भरी शकतुं नथी

सढ बधां साबूत अने दरियो य तोफानी नथी
हुं अटूलुं  व्हाण जे  जलमां तरी शकतुं नथी
           भरत भट्ट

ગીત

~~ સુખ ભાગીયું ~~

લાખ લાખ લીટીએ લખ્યા કર્યું તોયે લખ્યું ન લેખે કંઈ લાગીયું
વળતી પળે સુખ ભાગીયું..

પાનીમાં ખૂંચ્યા છે ઝાંઝરીયા કાંટાને
બટકેલી અચરજના ટુકડા
જમણે અંગુઠે ઠરીને જે બેઠા'તા
થાકોડા થઈ ગ્યા અધૂકડા

લેણાદેણીની સૌ ગાંસડીયું છોડીને પરભવનું પોટલું છે બાંધીયું
વળતી પળે સુખ ભાગીયું..

આંખના રતનસમા સોણલા ઓલાયાને
નંદવાણી દખણાદી કોર
જમણી હથેળીમાં ઉગી નીકળ્યા છે હવે
બાર બાર હાથલિયા થોર

હૈયાના હેમાળા ગાળી ગાળીને અમે માંડમાંડ સરગને સાંધીયું
વળતી પળે સુખ ભાગીયું..

~~ રાજુલ

અછાંદસ

એ તો હું છું...
કયાંકથી કોઈક તો મને શોધશે !

દીવાલ ઉપર થીજી ગયેલા સુરજકિરણના લીસોટામાં ,
હિમશીલાની જેમ ઠરીગયેલા,ઉગમતા આથમતા ઉમંગોના દરિયામાં
ઈચ્છાનાં ઓલવાતા દીવાની સંકોરાયેલી વાટમાં ,

વિખેરાઈ ગયેલી વેણીનાં વેરાતા ફૂલમાં
ખોવાઈ ગયેલી વાણીના વાચાળ કુવામાં
સ્પર્શનું ભાન ખોઈ બેઠેલાં આંગળીના ટેરવામાં ,

જ્યાં જ્યાં મેં દુઃખ વેર્યું છે ત્યાં ત્યાં ....
હું ઉભો હતો ! તારી રાહમાં ....
હું બેઠો હતો ! તારી ચાહમાં ...

પણ ! તુ તો નાં આવ્યો !...સુખની ભ્રામક દુનિયામાં ...
તુ મને નાં કળી શક્યો ....

અને ! આપણા પંથ ફંટાઈ ગયા .....

અસ્મિતા

ગઝલ

હું કયાં કહું છું,તું મારી કસોટી ના કર.
પણ મને માપવાની જીદ ખોટી ના કર.

પ્રેમ તો છે મળેલી, બક્ષિસ ખુદાની.
મહેંકી ઊઠે છે, જાણે હોય ફૂલદાની.
તું એને માપવાની ભૂલ મોટી ના કર.
હું કયાં કહું છું,તું મારી કસોટી ના કર.

હોતો નથી બધાના નસીબમાં પ્રેમ.
પ્રેમ વિના જગતમાં જીવવું તે કેમ?
પ્રેમને ભૂલવાની ભૂલ મોટી ના કર.
હું ક્યાં કહી છું, તું મારી કસોટી ના કર.

હું કયાં કહું છું,તું મારી કસોટી ના કર.
પણ મને માપવાની જીદ ખોટી ના કર.

................ઘનશ્યામ ચૌહાણ 'શ્યામ'

ગીત

આગમાં સતત જલતો આ માનવી
લાલસાને તૃષ્ણાની આગમાં
           સતત જલતો આ માનવી
નીકળી ન જાય કોઇ મારાથી આગળ
એ વિચારથી દોડતો માનવી
           જયારે ખબર પડે એને કે.....
           હમણા હતો ન હતો થઈ જશે
                                           આ માનવી. ....
છૂટી જશે જીંદગીની દોર
છતાં પણ  ઈચ્છાને
અભરખામાં જીવતો માનવી
                                આ માનવી. ....
                                      બીના શાહ.
                                    

અછાંદસ

સફર

આજ હું જ..
મારામાં દૂર દૂર સુધી પસાર થઈ..
અને વિચારું હું ક્યાં?
મારું અસ્તિત્વ ક્યાં?
ન સંધાય એવાં તોય,
માંડ માંડ ટેભા લઈ,
જિંદગીને સીવી છે.
ઘા-દર્દો નાં તાજા
ઉઝરડા ના દેખાય માટે,
બાર-બાર મહિના ચોમાસું પાળ્યુ છે.
અનેક આંધી પસાર થઈ,
પણ..
તૂટેલા ઘર ને વધું કોણ તોડી શકે  !!!!
એ ઓટલો
જ્યાં હદય સમ મિત્રોની ઠેકડી થતી હોય
એ સુમસામ.
આંખો માંથી દડ દડ
વહેતાં અશ્રુઓ જાણે
પાનખર પર ઉતરી આવેલું ઝાકળ ભાસતું.
શું આ મારી જિંદગી?
નથી કોઈ આશ દેખાતી,
દિશાઓ સઘળી મૃગજળ ભાસતી.
હદયનાં હરેક નાકે
દર્દોનું ટોળું કીકીયારુ પાડે.
અનંત ક્ષિતીજ લગી
બસ ચોતરફ અંધકાર છે.
નથી કોઈ પ્રિયજનની ચાહ,
તું જ કહે કોની જોઉં રાહ?
બહુ દૂર દૂર પહોંચી ગઈ છું,
પાછું વળવુ છે,
પણ એકલાં નહીં,
શું તું મને આજ મારામાં 'જ્ન્નત' ની સફર કરાવીશ?

-જ્ન્નત
પિનલ સતાપરા

ગઝલ

आपणी वच्चे विकसती जाय छे संवेदना
तुं कहे छे के हवे रण विस्तरी शकतुं नथी

आंख केवल आंख,दृश्योने प्रतिबिंबित करे।
आंखनुं ऊंडाण  कोई  चितरी  शकतुं  नथी

शब्दरुपे कोई नाजुक क्षणमां विस्तारे मने
ते छतां अवकाशमां अर्थो भरी शकतुं नथी

सढ बधां साबूत अने दरियो य तोफानी नथी
हुं अटूलुं  व्हाण जे  जलमां तरी शकतुं नथी
           भरत भट्ट

ગઝલ

તારી આંખો ઝાકળ ઝાકળ
મારી આંખો વાદળ વાદળ

તું સુરજ થઇ ઢળતી સાંજે
મારી આંખો કાજળ કાજળ

અવતરતી તું શબ્દો થઈને
મારી આંખો કાગળ કાગળ

એણે ગંગા વ્હેતી મુકી
મારી આંખો આગળ આગળ

ભાગીને તું ક્યાં ક્યાં જાશે
મારી આંખો સાંકળ સાકળ

રાધા શોધે વન વન જેને
મારી આંખો શામળ શામળ

કોણે છાતી ચીરી નાખી
મારી આંખો પાછળ પાછળ...

શૈલેષ પંડ્યા

અછાંદસ

જિંદગીની રમતમાં
એક બાજી ખોટી પડી,
મારા આ અભાગ્યા હાથે
એક કરુણ કથા સરી પડી,
લાગણીઓ લોહી લુંહાણ,
કણસતિ, ટળવળતી.
ને મારા શબ્દો
ખૂનથી લથપથ ;
હું ખૂની!
નયનોનાં ગુન્હાની સજા,
બેગુન્હા દિલે છે ભોગવી.
પ્રણયનાં વસંતમાં કાવ્ય બની વહેતા મારા શબ્દોએ
અરે.. રે... આ કેવું રૂપ દીધું,
દિલમાં વસેલી તું જીવ જેવી હતી,
એજ દિલ પળમાં તોડી દીધું,
દુનિયાના આ રશમ, રિવાજો સામે ઝુક્યો,
શબ્દોનાં બાણથી દિલ તારું કોરી દીધું.
આંખ સામે તરવરે આપણો પ્રેમ હજુ,
મેં મારા દિલને કચડી દીધું,
માફ કરજે કહેવું હવે અર્થહીન છે,
ના કહેવાનું મેં કહી દીધું.
પ્રીત કાવ્ય અધુરું છોડી દીધું.

- સંદીપ ભાટીયા

ગઝલ

તું નજરની સામે રહે છતાં તને ચૂમવાની રજા નથી,
હું પતંગ પાગલ પ્રેમમાં, ને તું બૂઝનારી શમા નથી.

હું કદમ બઢાવીને શું કરું, ઘણા માર્ગ ઊભા વિચારમાં,
છે ઘણીય એવીય મંઝિલો, જ્યાં પ્હોંચવાની મજા નથી.

તું કહે તો ફુલ ગુલાબ શું, લઈ આવું આખું ચમન ઘરે,
હું સુંગધ લાવું કઈ રીતે, ઘર આપણે જ્યાં હવા નથી.

તું ચહે અગર તો ચણી શકે ઘર ખ્વાબનું મુજ આંખમાં,
તું હૃદયની વાત કરીશ ના, ઘર બાંધવા ત્યાં જગા નથી.

જે થવાનું છે એ થશે થશે, જે નથી થવાનું, થશે નહીં,
આ પ્રણયનું દર્દ છે રહગુજર ને કશે જ એની દવા નથી.

તું લખે તો ‘ચાતક’ એમ લખ, કરે આરતી કોઈ મંદિરે,
આ ગઝલ ઈબાદત ઈશ્કની, અને ઈશ્ક એ કૈં ખતા નથી.

-   દક્ષેશ કોન્ટ્રાકટર ‘ચાતક’

ગઝલ

આવે જો પાનખર આ, હું ક્યાં ડરી જવાનો.
જીવન છે ફૂલ માફક, હું પણ ખરી જવાનો.

ફૂલો મહેકશે જો તનની  ઉપર ચઢીને,
ત્યારે શયન હું તનનું એને ધરી જવાનો.

ડૂબું ભલે હું નાના ખાબોચિયામાં ઉતરી,
રોકી આ શ્વાશ મારો, સાગર તરી જવાનો.

યાદોથી ખોતરીને, સહેતો રહું દરદ આ,
આપી મલમ સમય શું, જખ્મો ભરી જવાનો.

આ કાવ્ય આ ગઝલ બસ, મિલકત છે એજ મારી,
સર્જક બધું લખીને, નામે કરી જવાનો.

-ગૌતમ પરમાર "સર્જક",

અછાંદસ

*આથમતી સાંજે*
*એક*
*જૂની ખાતાવહી લાગી હાથ.*
*એકલતાનો હિસાબ*
*કાઢતાં મળ્યાં ફેરા સાત.*

*સંબંધો બધા જ ઉધાર*
*જમા માત્ર ઉઝરડા*
*આંસુનું ચક્રવૃદ્ધિ વ્યાજ*
*ને*
*વાયદા બધા માંડી વાળેલા*
*સપનાં વિશે વિગત નથી ખાસ*
*આટલું જોયું માંડ*
*ત્યાં ખૂટવા આવ્યો ઉજાસ*

*ઝળઝળિયાં આવીને*
*પાંપણે ટિંગાયા*
*કહે છે  અમે તો કાયમના માગણ*
*વિતેલાં વર્ષો પણ ડોકાવા લાગ્યાં*
*ને*
*ભીંજાયા ચોપડાના કાગળ*

*અંધારું હળવેથી ઓરડામાં ઊતર્યું*
*ને સાચવી રહીને બધું લૂછ્યું*

*આખીય રાત પછી*
*આંખો મીંચાય કંઈ*

*પડખાં બદલતાં મેં પૂછ્યું*
*કોણે લખેલી આ કોરી કિતાબ છે*
*કેટલા જન્મોનો આ બાકી હિસાબ છે*

*- કાજલ ઓઝા વૈદ્ય*

ગઝલ

*ભીતરે ધબકાર ધબકે ને છતાં,*
*આયખું બેહાલ છે ને, તું નથી.*
*વિરહી આ રાતે મળે ક્યાં પાંપણો,*
*ધાવ કરતો કાળ છે ને ,તું નથી.*
*બે કિનારા ચાલતાં સાથે સદા,*
*મોજ નો અવકાશ છે ને ,તું નથી.*
*કોયલ ટહુકે વસંત ની યાદ માં ,*
*બે દરદ પાનખર છે ને ,તું નથી.*
*તું મને,અણસાર તો આપે છતાં,*
*મોત ને પળવાર છે ને , તું નથી.*
*મારવા છે ઝાંઝવા જન્મે રણે,*
*જિંદગી રણભાર છે ને, તું નથી.*
              *-નીતિન મહેતા*