ગઝલ

પાંદડે પાંદડે ઉગીને ઝાડ ઉભું થઇ રહ્યું છે;
હર ખીલતી પાંદડીઓમાં યૌવન મલકી રહ્યું છે!!

જેમ જેમ ખીલતી ગઇ વસંત આખાય ઉપવનમાં;
આળસ મરડતું જીવન ઝાડમાં મહેંકી રહ્યું છે!

લ્યો! આવી રહ્યા છે પંખીડાઓ તરણાં લઇને;
માળામાં એમ ઘર કેવું કોઇનું બંધાઇ રહ્યું છે!!

એ ઢળતી સાંજે પણ મેળાવડો ઉમટી ગયો ત્યાં;
વધી રહ્યો છે કલબલાટ, ને જીવન સ્પંદી રહ્યું છે!!

પોષાઇ રહ્યું છે જીવન કણ-કણનાં ચણથી;
આવતીકાલનું સપનું હરપળે આકાર લઇ રહ્યું છે!!

ગડગડાહટ પણ આવી જાય છે ભીંજવવા માટે;
આખુંય ઝાડ તરબતર થઇ તરોતાજા બની રહ્યું છે!!

પાણીની હર બુંદે સીંચ્યું છે એને નવજીવન;
નસેનસમાં જાણે નવું રક્ત હવે ધબકી રહ્યું છે!!

ત્યાં આ ઠંડોગાર પવન પણ જો ને વા-વા લાગ્યો;
ને આ શું? પાંદડાઓનું જીવન મરી રહ્યું છે!!

થઇને પીળું કેમ આમ બટકી જાતું હશે એ;
હજી થોડાંક 'દિ થી  જ તો ઝાડમાં ઉછરી રહ્યું છે!!

આવા કાંઇ કેટલાંય પાંદડાઓને જન્મ દીધાં છે;
ને પાંદડાંઓનાં મોતનેય સતત જોઇ રહ્યું છે!!

એક ઝાડ છે લાગણીઓનું, જ્યાં ઇચ્છારુપી પાંદડાઓ છે;
ને પાંદડાંઓ તૂટે ત્યારે, એ ઝાડ આખું બટકાઇ રહ્યું છે!!

ને એમ બટકતું-બટકતું, અટકતું-અટકતું હજુ જીવે છે;
લાગણીઓ સુકાઇ જાય ત્યાં ઇચ્છારુપે ફરી કાંઇક ફૂટી રહ્યું છે!!