ગઝલ

છોડી આળસની પથારી ટેરવે સૂરજ ઊગ્યો.
અશ્વ રથની લઈ સવારી ટેરવે સૂરજ ઊગ્યો.

ફૂલ સમ કોમળ બનાવા તાપ તડકાને હવે;
ઝાકળોમાં જાત ઠારી ટેરવે સૂરજ ઊગ્યો.

ચોતરફ અજવાળું કરવા માણસોની જાતમાં;
તેજ પોતાનું  વધારી ટેરવે સૂરજ ઊગ્યો.

વાહવાહી મહેફિલોમાં લૂટી લેવાં આ બધી
એક ગઝલ મારી મઠારી ટેરવે સૂરજ ઊગ્યો

ચાલ ધીમી આ સમયની પણ પડે ના એટલે;
પર્વતોમાં પગ પ્રસારી ટેરવે સૂરજ ઊગ્યો.
-સર્જક