શરમના ફૂટેલા શેરડાંને ટાટા કહી, લજ્જાને કહી કીધું બાય બાય;
ઘૂંઘટ ઉઘાડવાના નાટક રહેવા દે, રહેવા દે વાતો આ ડાઈ ડાઈ.
પેલ્લો મેસેજ તને કીધાની પેલ્લા મેં
કીધો તો પેલ્લીવારો કોલ;
કાન કાંઈ પીવે તો પીવે શું કોલમાં
કોલ પે'લા પીટેલો ઢોલ.
કંપતી હથેળીએ અડવાનું શું ? ઘણું બેઠાં'તા ચીપકી દબાઈ...
ઓસરી કે ઉંબર કે આંગણ કે પાદર સૌ,
કોઈ મને જાતી શું રોકે?
જનમ ધરીને જરી ધાવીને વેગળી
કદી રહી ના આ ચોકે.
હોસ્ટેલની બારીએથી પાંગરેલા જોબનને વસમી ના લાગતી વિદાઈ...
સાસુને કે'જે કે કાલ હવે ઉઠીને,
ચશ્મા ના મૂકે પથારીએ;
આંખોમાં ખણખોદુ ટાંકીને જોવે ના
સૂકાતા કપડાંની દોરીએ.
આંબાને કુંવારો ધારીને બેઠાં પણ, શાખો પર કેરીઓ ડોકાઈ...
તારે નહિ પૂછવાનું મારે નહિ પૂછવાનું,
માંગવો ના કોઈ દિ' જવાબ;
ચાર ચાર ફેરા આ ફર્યાની પહેલાં તો,
માંડ્યા'તા ચારસો હિસાબ.
ચાલ હવે સેલ્ફી લઈ પ્રાઈવેટ એ ફોલ્ડરમાં ફરીવાર જઈએ છુપાઈ...
******
ડો. ભરતકુમાર એમ. ગોહેલ
No comments:
Post a Comment